“Als concert-dj had ik voor het eerst het gevoel dat ik echt deed wat ik leuk vond”
Das Bob voelt zich thuis in de Utrechtse muziekscene. Onlangs draaide de zestigjarige Utrechter voor de vierhonderdste keer muziek bij een concert. En eind maart maakte hij in Café de Stad zijn zevenenvijftigste en laatste podcast gewijd aan het betere Nederlandstalige lied. Dat terwijl hij tot 2002 niet goed wist wat hij wilde. EKKO bracht daar verandering in. “Toen ik gratis naar allerlei concerten kon, explodeerde mijn interesse in muziek.”
“Moeten we een testopname doen?”, vraagt Bob meteen. Hij neemt het interview duidelijk serieus: “Testing One, two. One, two. Ben ik te verstaan? Slaat ie een beetje uit?”
We zitten in de Vlampijpateliers, een broedplaats voor autonome kunstenaars in het Werkspoorkwartier. Daar vertelt hij trots over het optreden van Sophie Straat dat hij in maart muzikaal mocht omlijsten, zoals hij zijn werk als concert-dj noemt. Cedric Muyres, eigenaar van Snowstar Records en manager van Sophie, kwam na afloop enthousiast naar hem toe en noemde het een gave set. “Zo’n concert leent zich uitstekend om geweldige muziek te draaien”, zegt Bob. “Ik draaide onder andere Drukwerk, Renée de Haan, Armand en Thijs Boontjes. Dat zorgde voor een hele leuke sfeer.” Cedric gaf hem een mooi compliment. “Overal waar Sophie optrad, draaiden ze het populaire Goldband waar zij een nummer mee heeft opgenomen. Cedric waardeerde mijn gewaagde keuzes en zei dat ik snap hoe het moet.” Een blij kijkende Bob: “ Ja, dan weet je waar je het voor doet.”
“Het heeft een tijdje geduurd voordat ik me realiseerde: ik ben geen prutser.”
Voor het ontstaan van Das Bob gaan we twintig jaar terug in de tijd. Bob wist toen al het nodige van muziek, maar toen hij in 2002 als vrijwilliger bij EKKO achter de bar ging werken, begon zijn tweede jeugd. Bob: “Ik kon gratis naar allerlei concerten en in die periode was net een golf met al die britpopbandjes: Kaiser Chiefs, Franz Ferdinand, enzovoorts. Toen explodeerde mijn interesse in muziek.”
Het viel Bob op dat rondom optredens muziek werd gedraaid door een dj. Dat leek hem ook leuk om te doen. “Toen heb ik het aan Sytse Wils (destijds programmeur bij EKKO, red.) gevraagd en die reageerde positief. Er volgden meerdere concerten en toen Sytse naar Tivoli vertrok, mocht ik ook daar draaien. Dat was helemaal het walhalla voor mij.”
Het werk als concert-dj was echt een openbaring voor Bob. “Ik wist eigenlijk nooit wat ik wilde. Ik heb van alles gedaan, maar nooit gedacht: dit is het! Toen ik concert-dj werd, had ik voor het eerst het gevoel dat ik echt deed wat ik leuk vond. Bovendien kreeg ik hele leuke reacties. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik me realiseerde: ik ben geen prutser.”
Zijn artiestennaam ontstond nadat hij werd gevraagd om op een bruiloft te draaien. Bob: “Ze wilden per se dat er een artiestennaam op de uitnodiging zou staan. Ik had net een plaatje uit de platenbieb geleend van Das Pop. En toen dacht ik: Das Bob, niet mannelijk, niet vrouwelijk, gewoon Das Bob. Na de bruiloft wilde ik een echte artiestennaam bedenken, maar dat is er nooit van gekomen.”
“Ik ben die avond dat ik als paus verkleed was met heel veel mensen op de foto geweest.”
Een van Bobs favoriete Nederlandstalige bands is De Kift. “Na een concert van die band is het idee voor mijn podcast Vaderlandsch Erfgoed ontstaan”, vertelt hij. “Ik kreeg die avond zowel van de band als van het publiek complimenten voor mijn muziekkeuzes. Dat bracht mij op het idee om zelf een podcast te maken. Binnen een kwartier had ik het concept bedacht: alle muziek is Nederlandstalig, ik draai alle muziekstijlen door elkaar en de naam wordt Vaderlandsch Erfgoed.”
Hij wijdde uiteindelijk zevenenvijftig afleveringen aan het betere Nederlandstalige lied, iets wat wij als een statement mogen zien. “Ik heb een aantal zussen die helemaal gek zijn van volkszangers, maar daar gruwel ik echt van. Ook van bijvoorbeeld Bløf of Acda en de Munnik ben ik niet zo’n fan. Ik vind dat er belachelijk weinig aandacht is voor Nederlandstalige muziek die écht de moeite waard is.”
Bob vindt dat Nederlanders te weinig oog hebben voor kwaliteit. “Ze willen liever ‘lalala’ zingen dan naar een goede Nederlandstalige tekst luisteren”, illustreert hij zijn mening levendig. “Natuurlijk kunnen meezingers gezellig zijn, maar Nederland lijkt soms wel één grote après-skihut.”
Hij ziet soms wel iets goeds doorbreken, maar die doorbraak gaat vervolgens ten koste van de authenticiteit. Bob: “Wat populair is, wordt meestal opgeslokt door de hitfabriek. Toen Snelle bijvoorbeeld doorbrak met zijn redelijk persoonlijke liedjes, merkte je dat hij al snel mikte op groter succes. Nu vind ik daar geen zak meer aan.” Hij verwacht niet dat artiesten zich iets aantrekken van zijn kritiek. “Zij zullen zoiets hebben van: ‘Wat lul je nou? Ik ben binnen.’ En dat is natuurlijk ook zo. Waarschijnlijk vinden ze me een oude zeur.”
De Kift vindt hij een uitzondering. “Die band is ongrijpbaar en dat vind ik heerlijk. De Kift doet gewoon zijn eigen ding en niet wat een ander van de band verwacht. Dat vind ik een hele gezonde houding”, legt hij uit.
“Nederland lijkt soms wel één grote après-skihut.”
Het leven van een concert-dj is niet altijd leuk. Het absolute dieptepunt vindt hij een incident bij een optreden van Kaizers Orchestra in Tivoli. Hij stond klaar om de muzikale omlijsting te verzorgen, maar de manager van de band dacht daar anders over. Bob: “De band wilde de muziek rondom het optreden zelf bepalen.” Bob was daar niet blij mee, want hij had zich uitgebreid voorbereid. “Ik heb toen onderhandeld en we mochten uiteindelijk voor het voorprogramma en na afloop draaien.”
Roland van der Vliet, de dj met wie Bob die avond draaide, wilde er na afloop een feestje van maken. Bob: “Ik dacht: geen feestje zonder Kylie Minogue! Wat denk je? Na tien seconden trok de manager de stekker uit de dj-booth.” Bob werd woest: “Ik vloog hem bijna naar de strot. Ze moesten me echt tegenhouden. Als ik er nu achteraf op terugkijk. Tja, Kylie paste natuurlijk eigenlijk helemaal niet bij hun muziek.”
Veel grote wensen voor de toekomst heeft Das Bob niet, want hij heeft bij vrijwel al zijn favoriete bands gedraaid. “Ja, The Police, Talking Heads en de Ramones, maar al die bands bestaan niet meer”, zegt hij. Voor dit jaar heeft hij nog wel het een en ander op zijn verlanglijstje staan. “Ik mag in augustus bij Spinvis draaien en ik zou het heel gaaf vinden in om The Shavers in dB’s te mogen doen”, vertelt hij. Bob stuurde ook een mailtje naar het Tweetakt Festival. “Zaterdag 9 juli treedt daar Willy Organ op, een fenomeen uit België. Ik heb gevraagd of ik rondom zijn optreden mag draaien. Tweetakt Festival vond dat goed. Willy Organ maakt zulke leuke, rare muziek. Ik kijk er enorm naar uit!”
Dit artikel verscheen eerder bij 3voor12 Utrecht.
